ଅବନ୍ତୀକା ! ବୋଧ ହୁଏ ଭାବିଥିଲ

ମୁଁ  ଆଉ ଫେରିବିନି ।

ଯାଇଥିଲି ସହର ତୋ ଛାଡି ,

ଲାଞ୍ଛିତ ଓ ଅପମାନିତ ହୋଇ ।

ପରାଜିତ ନତ ଶିରେ

ଅବନ୍ତୀପୁରର ଚଉଡା ରାସ୍ତାରେ

ବନ୍ଦୀ ବେସେ ଅଖିକୋଣେ

ଶେଷ ଥର ପାଇଁ

ଯାଇ ଥିଲି ତୋ ଠୁଁ ଦୂରେଇ ।

ବିକ୍ରମାଦିତ୍ୟର ଅନ୍ଧାର କାରାରେ

ଯୌବନର ପ୍ରତିଟି କ୍ଷଣକୁ

ଜାଳିଥିଲି ଏକା ଏକା

ଆଲୁଅ ଆଶାରେ ।

ହାତର ଶିକୁଳି ମୋର ଗହଣା ସାଜିଛି ,

ଅନ୍ଧାରର ପ୍ରେମରେ ପଡିଛି ,

ସ୍ଵାଧୀନ ହୋଇବି,

ନିଜେ ନିଜ ଗୋଡ ହାତ ଜାବୁଡି ଧରିଛି ।

ଆଜି ପୁଣି ଫେରି ମୁଁ ଆସିଛି ।

ସହର ତୋ ଜୀର୍ଣ ଶିର୍ଣ,

ରାସ୍ତା ଘାଟ ଶଙ୍କୀର୍ଣ ଦୂର୍ଗମ ।

ଆଖିରେ ତୋ ହଜିଲା ଚାହାଣୀ ,

ଭାବିଥିଲି ଦେଖିନେବି

ମୋ ହଜିଲା ଜୀବନ କାହାଣୀ ।

ବିଜୟିନୀ ସାମ୍ବ୍ରଙ୍ଗୀ ର ଦରୂଣ ହୃଦୟ

ଶୁଖିଲା ସ୍ମସାନ ଆଉ ଶାଗୁଣା ଙ୍କ ଢେର ;

ଦେଖିବାକୁ ଫେରି ମୁଁ ଆସିଛି ,

କ୍ଳାନ୍ତ , ରୁଦ୍ଧ ଶିପ୍ରା ସ୍ରୋତ

ଭଙ୍ଗା ତୋ ପ୍ରାସାଦ ।

ଆଉ ତୋର ଛାତିର ସ୍ପନ୍ଦନ 

କରି ବାକୁ ବଚାକୁଚା ମୋ ପ୍ରେମ ସନ୍ଧାନ ।