ସ୍ରଷ୍ଟା ମୁଁ

ମୋର କ’ଣ ନାହିଁ ଅଧିକାର

ଦେଖିବାକୁ ତୋ ମୁହଁରେ ହସ,

ଗୋଡ଼ ଟେକି ଚାଲିବା ଓ

ହାତଠାରି ଡାକିବାର ଦୃଶ୍ୟ?

ମୁଁ ସ୍ରଷ୍ଟା, ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ

ନ ଦେଖିଲା ରାସ୍ତାରେ

ଖୋଜିଥିଲି ମୋର ଅତୀତ,

ଅଙ୍କାବଙ୍କା ନଈକୂଳେ

ଆମ୍ବ ତୋଟା ଉହାଡ଼ରେ,

ଅନ୍ଧାରୁଆ ଆକାଶରେ

ଅସରନ୍ତି ତାରା ମେଳେ

ଡୁବୁଥିବା ଚାନ୍ଦ।

ସ୍ରଷ୍ଟା ମୁଁ, ତୋ ହାତରେ

ଦେଖିଥିଲି ମୋ ଜୀବନ ଧନ,

ଚାହିଁଥିଲି ଜୀଇଁବାକୁ,

ଏ ଜୀବନ…

ବାକିଥିଲା ଯେତେ।

ସ୍ରଷ୍ଟା ମୁଁ

ମୋତେ ଗଲ ଭୁଲି,

ମୁଁ କିନ୍ତୁ ଭୁଲିନାହିଁ,

ମନେଅଛି

ସେହିଦିନ କଥା।

ଆସିଥିଲ ନେଇ କେତେ ସ୍ବପ୍ନ

ଆଉ କିଛି ଆଶା,

ଛାତିତଳେ ଗୁଞ୍ଜିଦେଇ

ବଂଚିବାକୁ କରିଲି ବାହାନା।

ସ୍ରଷ୍ଟା ମୁଁ,କ୍ଳାନ୍ତ ଏବେ;

ଚାଲିବାକୁ ପାଦେ ନାହିଁ ବଳ,

ସମୁଦ୍ରର ଲହରୀ ଭିତରେ ଦେଖୁଥିଲି

ଲୁଚକାଳି ଖେଳ,ଆଶା ନିରାଶାର।

ଯାଇଛେ ଆଗକୁ ଏବେ

ନିଜ ନିଜ ବାଟେ,

ପୃଥିବୀର ଅନେକ ଦୂରରେ,

ସ୍ରଷ୍ଟା ମୁଁ

ଏବେ ମୁଁ ମୋ ସୃଷ୍ଟିର

ଦୂର ଦିଗ୍‌ବଳୟରେ।