ଏ କୋଳାହଳ ଭିତରେ

କେଉଁ ଗୋଟେ କୋଣେ

ମୁଣ୍ଡପାତି ବସିଥିଲି ଦୀର୍ଘ ଦିନ ଧରି ।

ଚାରିଆଡେ ହାଲାଗୁଲା , ଡ୍ରମ ବାଜା,

କାନ ଫଟା ଲାଉଡ ସ୍ପିକର ।

କିଏ ବା ଶୁଣିବ କାହା କଥା ?

ଧାଡି ବାନ୍ଧି ଚାଲିଛନ୍ତି ପ୍ରାଣହୀନ ଦେହ ।

ଜୀବନର କୋଳାହଳରେ ସବୁ ଯାଏ ଲୁଚି ।

ଛୋଟ ଛୋଟ ଫୁଲର ପାଖୁଡା ,

କୁନି କୁନି ପିଲାଙ୍କର ହସ ,

କର୍ମରତ ପିମ୍ପୁଡିର ଧାର,

ସକାଳର ଉଁଇଲା ସୂରୁଜ ,

ଆକାଶର କେତେ ନୂଆ ରଙ୍ଗ ,

ପାହାଡ ଉହାଡେ ଡୁବିଲା କିରଣ ,

ଚଢେଇଙ୍କ ଘର ଫେର। , ଆଉ

ନାଉରିଆ ନା ନା ବାୟା ଗୀତ ।

ଅଙ୍କା ବଙ୍କା ରାସ୍ତା କୁ ଆଡେଇ

ମୁଣ୍ଡଟେକି ଧୀରେ ଧୀରେ ଗଲି ,

ଜଙ୍ଗଲର ବଣବୁଦା ଭେଦି

ପାରକରି ଘାସ ବିଛୁଆତି ।

ଜୀବନ କୋଳାହଳରେ ଲୁଚିଥିଲା ଶାନ୍ତ ସରଳ,

ଜୀର୍ଣ ଶିର୍ଣ ମୁଣ୍ଡିତ କପାଳ ,

କେଉଁ ଏକ ଭିକ୍ଷୁ ର ଆହ୍ଵାନ ।

ପଛେ ପଛେ ଯାଇ ବହୁ ଦୂର

ପାଇ ଥିଲୁ ନୀରବ ସମୀର ।

ସବୁଥିଲେ ନୀରବ ମଉନ,

ସାଗରର ଲହରୀ , ଝଡର ପ୍ରକୋପ ।

ସହରର ଛୋଟ ବଡ ପାତ୍ର

ଫେରିଥିଲେ ଯେ ଯାହା ବାଟରେ ।

ଆମେ ଦୁଇ ଜଣ ଛୋଟିଆ ଡଙ୍ଗାରେ ,

ଚାଲିଥିଲେ ଧୀରେ ଧୀରେ ନଈ ସେପଟରେ ,

କାତଠେଲି ସ୍ରୋତ ପ୍ରତିକୂଳେ ,

ମେଘ ଭୁଲି କୁହୁଡି କୋଳରେ ।

ଥିରି ଥିରି ପବନରେ କାହାଣୀ ତୁମର

ହଜିଗଲେ ଆଖି କାନ ଦେଇ ,

ଘଡ ଘଡି ମେଘ ଶବ୍ଦେ

ହୋଇ ଥିଲେ ଲୀନ ,

ବହୁ ଦୂର ପର୍ବତ କୋଳରେ ।

ଭରି ଥିଲେ ନିଦୁଆ ଆଖିରେ

କଳ କଳ ନଦୀର ସ୍ରୋତରେ ,

ନୂଆ କେଉଁ ସପନ ରାଇଜେ ।