ଶୁଣିଥିଲି  ଆମେ ସବୁ

ଆସିଥିଲୁ ,

ଗଢିବାକୁ ପ୍ରେମର ଦୁନିୟା ।

ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଜୀବ ଆମେ ପରା

ସବୁଠୁ ଅଲଗା ,

ଭରିବାକୁ ଏ ଦୁନିୟା

ସ୍ନେହ ସୁମନରେ ,

କରିଥିଲୁ ପଣ ଆମେ

କ୍ଷୀର ସାଗରରେ ।

ଅନାବିଳ ଦେହ , ମନ ନେଇ

ଫେରିଥିଲୁ ,

ଚାଲିବାକୁ ନୂଆ ବାଟ ଦେଇ ।

ପୁରୁଣା ଭୁଲ ଆଉ ପାପକୁ ଭୁଲାଇ

ଢାଳିଥାନ୍ତେ ପସରା ସ୍ନେହର

ତୋଳିବାକୁ ଶାନ୍ତିର ମନ୍ଦିର ।

ହେଲେ ,

ଆଜି ଆମେ ବହୁ ଦୂରେ ,

ନରକ ଭିତରେ

ହିଂସା ,ଦ୍ଵେଷ ,କ୍ରୋଧ

ମୋହ ଜାଲେ ।

ଅଚିହ୍ନା ପଶୁଙ୍କ ମେଳେ

ଡର, ଭୟ ,ଆତଙ୍କ ଉହାଡେ

ଅବିଶ୍ଵାସ,ପ୍ରତାରଣା  କୋଳେ ।

ଆଖିବୁଜି ସାଜିଅଛୁ ଅନ୍ଧ ,

ଅଭିନୟେ ହୋଇ ଅଛେ ସିଦ୍ଧ ,

କରିଅଛେ ସବୁ ରାସ୍ତା ବନ୍ଦ ,

ମରୀଚିକା ଆମ ଲକ୍ଷ୍ୟ,

ଧାବମାନ ଅଶ୍ଵ ପଚ୍ଛେ

ଧରିବାକୁ ସପନର ଗୁଚ୍ଛ ।

ମୁହୂର୍ତକ ପାଇଁ

ଆ – ଆଜି

ଟାଣି ନିଏ ପବନକୁ ମୋ ଦେହରେ ,

ସାଗରକୁ ପି ନିଏ ,

ଆକାଶକୁ ଧରି –ନେ ଜାବୁଡି ।

ଖୋଲିଦିଏ ମୋ ଘରର

କବାଟ , ଝରକା ।

ମନଖୋଲି ହୃଦୟ କୋଣରେ

ଭରି ଦିଏ ତୋ ସ୍ନେହ ପ୍ରେମ ,

ବହି ଯାଏ ଅଙ୍କା ବଙ୍କା ବାଟ ଦେଇ ,

ହୋଇ ମୁଁ ଝରଣା ।