ଅନନ୍ତ ସୀମାର ଦୁଇ ଗୋଲାର୍ଦ୍ଧରେ,

ଜୀବନ ରେଖାର ଦୁଇ ପାଖେ,

ସଜାଗ ପ୍ରହରୀ ସୁଖ ଆଉ ଦୁଖ ।

ଲାଗେ କେତେ ଅଲଗା ସେମାନେ

ହେଲେ , ଗୋଟିଏ ସିଢିର ଦୁଇ ଧାର ।

ପାହାଡ ଓ ସାଗରର ସୀମାରେ ବନ୍ଧା

ଚିର ସ୍ରୋତା ନଦୀର ଆଦିମ  ପ୍ରବାହ ।

ପାହାଡର ଝରଣା ଅବା ସାଗର ସଙ୍ଗମ,

ଜୀବନର ଆରମ୍ଭ ବା ନିର୍ବାଣର କ୍ଷଣ ,

ଗତିଶୀଳ ଜୀବନର ଅସରନ୍ତି ସ୍ରୋତ

ପାପପୁଣ୍ୟ,ସତମିଛ ପରିଧି ବାହାରେ

ଆଣିଦିଏ ସବୁବେଳେ ଭ୍ରମ  ର ପାହାଡ ।

ତୁମ ଭଲ ପାଇବା ଓ ପ୍ରତାରଣା ,

ରାଗରୁସା ଅଭିମାନୀ ମିଠା ମିଠା କଥା

ସବୁ ଏକା , ହେଲେ ବି ଅଲଗା ।

କାହା ପାଇଁ କରିଚାଲେ ବୃଥା ଏ ଭାବନା ?

ସାଗର ଓ ଲହରୀ ହେଲେ ବି ଅଭିନ୍ନ ,

ଗଢିଚାଲେ ମନ ଇଚ୍ଛା କେତେ ସବୁ ଦ୍ଵନ୍ଦ ।

ତୋ ପ୍ରେମ ସ୍ନେହର କାଣିଚାଏ ଅଙ୍ଗ ,

ଅଲଗା କେଉଁଠି ଛାଡିଲେ ବି ସାଙ୍ଗ ?

ବରଷାର ବିନ୍ଦୁ ହୋଇ ମିଶିଯିବି ତୋ ଦେହ କୁ ଛୁଇଁ ,

ମୋ ପ୍ରାଣ ଢାଳିଦେବି ତୋ ପ୍ରେମ ସାଗରେ ,

ଦୂର ଦିଗବଳୟ ଆକାଶ କୋଳରେ ,

ଭୁଲି ଯିବି ମୁଁ କେବେ ଥିଲି ଏକା ତୋତେ ଛାଡ଼ି ।

ସୁଖ ଦୁଖ ମିଶି ଯାଏ ତୋ ହୃଦ କୋଣରେ ,

ଫେରିଯାଏ ସାଗର ପାହାଡ କୋଳରେ ,

ଆଖି ଖୋଲି ହାତଧରି ଦେଇଛ ଭୁଲାଇ ,

ମନଗଢା ଦ୍ଵନ୍ଦ ଏଠି ମଣିଷ ତିଆରି ।