ଆଖି ମଳୁ ମଳୁ ଉଠି ବସେ

ଦେଖିବାକୁ ତୁମ ଆସିବା ବାଟ ,

ଅନ୍ଧାରୁଆ ଅତୀତ ର ପେଟ ଚିରି

ତୁମ ଆଗମନରେ ବିଞ୍ଚି ଦିଏ

ଜାତି ଜାତି ଫୁଲର ଗାଲିଚା ।

ଅଗଣିତ ପକ୍ଷୀ ଙ୍କର ଗଳାରେ ଭରିଦିଏ

ଆଗମନୀ ସଙ୍ଗୀତର ହୃଦ ସ୍ପର୍ଶୀ ରାଗ ଓ ରାଗିଣୀ ।

ଆଲୋକିତ କରେ ଅଂଶୁମାନ

ଏ ଧରାକୁ ଭରି ତାର ରଶ୍ମୀ ।

ଭୁଲେଇଛୁ ଜୀବନର ସବୁ ଦୁଖ କଷ୍ଟ

ଅବସ ମୋ ଗୋଡ ହାତ ହୋଇଛି ସୁଦୃଢ ,

ମରିଗଲା ସ୍ଵପ୍ନ ରେ ମୋ ଛିଞ୍ଚି ସଞ୍ଜିବନୀ

ଭରିଦେଲୁ ନୂଆ ସମ୍ଭାବନା ,

ଗଢିବାକୁ ଆଧାଗଢା କୋଣାର୍କର ଚୋଟୀ ।

ସକାଳ ଆଣିଦିଅ ହଜିଲା ଯୌବନ ,

ନାଚି ବାକୁ ନବଦ୍ଵୀପେ ଚୈତନ୍ୟ ତାଳରେ ,

ଅଙ୍କୁରିତ କର ଶୁଖିଲା ବୀଜ କୁ

ଦେଇ ସ୍ପର୍ଶ ପ୍ରେମର ବରଷା,

ଗଢି ତୋଳେ ତୋ ମୂରତି ମୋ ମନ ମନ୍ଦିରେ ।

ସକାଳ ତୁ ଧୋଇ ଦେଲୁ

ପାଦ ଚିହ୍ନ ସାଗର ବେଳାରୁ,

ବୋହିନେଲୁ ଅନା ବନା ଅଜସ୍ର ସ୍ମୃତିକୁ ,

ସୂରୁଜର ପ୍ରଥମ ଆଭାରେ

ସଜାଇଲୁ ପ୍ରସସ୍ଥ ପ୍ରାଙ୍ଗଣ ।

ମୁଠା ମୁଠା ଓଦା ବାଲୁକାରେ

ଚେଷ୍ଟା କଲି ଗଢିବାକୁ ନୂଆ ମାଟି ଘର ।

କଣ୍ଠରେ ମୋ ଭରି ନୂଆ ରାଗ

ଗାଇବାକୁ ଆସିଥିଲି ତୋ ପ୍ରେମ ସଙ୍ଗୀତ ।

ସକାଳ ! ତୋ କୋମଳ ପଣତ

ପୋଛିଥିଲେ ମୋ ଆଖିର ଶୁଖିଲା ଲୋତକ ।

କେମିତି ଭୁଲିବି କହ

ତୋ ସ୍ନେହ, ତୋ ଉଷୁମ ପରଶ

ନିର୍ଜୀବ ଏ ଜୀବନରେ ଦେଉଥିଲେ ପ୍ରାଣ ।

ସକାଳ ! ମୁ ଆଜିଯାଏ ଖାଲି ଦେଇଛି ନିରାଶା,

ରାତିର କଳା ଅନ୍ଧାର କୋଠିରେ

ହଜେଇଛି ସଜଫୁଟ। ଉଷା ।

ସମୟର କସାଘାତ କରିଛି ସବଳ

ଡେଣା ମେଲି ଉଡିବାକୁ ପାଇଛି ସାମର୍ଥ୍ୟ ।

ସାଗରକୁ ପାରକରି ଆକାଶ ସେ ପାଖେ

ଦେଖି ନେବି ସବୁକିଛି ସଞ୍ଜୁଆ ରାତିରେ ।

ଅନ୍ଧାରୁଆ କୋଠରୀରୁ ଯେବେ ଯିବୁ ଫେରି

ନୂଆ ଗୋଟେ ସକାଳର ବଇଁଶୀ ସ୍ଵରରେ ,

ମିଶି ଯିବି ନାଚି ଗାଇ ଉତ୍ସବ ବିଭୋରେ ।