ମୋ ହାତ ଖୋଲି ସକାଳୁ ସକାଳୁ

ଉଡି ଗଲେ ଅନେକ ପକ୍ଷୀ ,

ଧରି ରଖିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ଥିଲେ ବି  

ପରିଲି ନି ତାଙ୍କ ସର୍ତ୍ତ ରଖି ।

ସୁଖ ଓ ଶାନ୍ତି ର ଦାନା ଦେବାକୁ

ଘର ମୋ ଥିଲା ଖାଲି ,

କଣ ପାଇଁ ,

ଜୋରକରି  କରି ଥାନ୍ତି ବନ୍ଦୀ ?

ସେମାନେ ସବୁ ବଣୁଆ ଚଢେଇ ,

ପୋଷା ମାନି ରହିବେ କେମିତି ?

ସୂରୁଜର ପ୍ରଥମ କୀରଣେ

ନିଜ ବାଟେ ଚାଲିଯିବେ ଉଡି ।

ଚେଷ୍ଟା କରି କି ଲାଭ ହୋଇବ,

ଅକାରଣେ ସମୟ ଗଡିବ ।

ଲେଖି ଦିଏ ଦୁଇ ଧାଡି ଛିଣ୍ଡା କାଗଜରେ

ପୁରୁଣା ସ୍ମୃତିର ମୃତ ଇତିହାସ  ,

ଶୁଖିଲା ଗୋଲାପର ପାଖୁଡା କୁ ନେଇ 

ଗଢି ନିଏ ସୁଖର ଆବାସ ।